Miriam Lancewood - 30 / Apr / 2024
Gastblog: De kunst van het niets doen door Miriam Lancewood
Miriam Lancewood (1983) groeide op in een klein dorpje in Nederland. Na de Academie voor Lichamelijke Opvoeding, vertrok zij naar Afrika en daarna India. In India kwam zij de Nieuw-Zeelandse Peter tegen. Na 3 jaar samen reizen in Azië en Papua Nieuw Guinea, belandden zij uiteindelijk in Nieuw-Zeeland. In 2010 gooide het stel het roer radicaal om. Ze besloten om met een rugzak, pijl en boog en een tent de wildernis in te trekken. Zeven jaar leefden zij als nomaden in de wildernis. | Miriam's boek 'Mijn leven in de wildernis' (2017) was een internationale bestseller en werd in vijf talen vertaald. Drie jaar later kwam het vervolg 'Liefde in de wildernis' (2020) uit. | Miriam wordt gesponsord door Bushcraftshop.nl en zij schrijft voor ons elk seizoen een verhaal.
De kunst van het nietsdoen
De eerste dagen van ons nieuwe leven in de wildernis staan me nog het meest bij. Het was onvoorstelbaar mooi, voelde als een ongelooflijk avontuur, en tegelijkertijd was het zo'n vreemde gewaarwording dat het bijna angstaanjagend was.
De eerste dag was paradijselijk. Het was een warme, zonnige herfstdag. We hadden een prachtig plekje gevonden voor onze tent, midden in het hooggebergte. Dichtbij een snelstromende rivier, een zonnige opening in de bossen, hoge rotsen met sneeuw achter ons, en een mooi uitzicht voor ons. We zaten op stenen met zacht, groen mos, vogeltjes die vrolijk tjirpten, en een groot vuur om op te koken.
Een heel jaar hadden we ons voorbereid op dit primitieve leven. Met opzet hadden we geen telefoon, satellietcommunicatie, of zelfs maar een horloge meegenomen. We wilden in de natuur leven. We wilden niks zien dat ons deed denken aan de maatschappij. Niet zozeer omdat we toentertijd andere mensen niet leuk vonden of omdat we tegen de moderne tijd waren, maar meer om onszelf beter te leren kennen. We stelden onszelf de vraag: Wat gebeurt er fysiek en mentaal als je heel erg ver van de menselijke wereld af woont?
Je kunt je voorbereiden op de dingen die je verwacht, maar je kunt moeilijk trainen voor het onbekende. Een van de dingen die ik nooit had verwacht was 'zwemmen in een zee van tijd'. We hadden met opzet niks gepland. Er was geen agenda of kalender. Dit voelde alsof we 'geen toekomst' hadden, en we ervaarden daarom een geweldig gevoel van vrijheid. Maar na een paar dagen voelde het ineens ongemakkelijk. Ik realiseerde me dat we ons psychologisch veilig voelen als we denken dat we een toekomst hebben. Maar hoe meer ik daarbij stil stond, hoe absurder het klonk. De toekomst is toch per definitie onzeker? Want we kunnen immers morgen toch dood zijn?
In de eerste dagen en weken móesten we wel verlangzamen. Naast het hout sprokkelen, koken op het vuur en jagen was er weinig te doen. En er was veel tijd voor contemplatie.
Voordat we de wildernis in gingen was mijn leven druk. Ik had veel vrienden en hobby’s en was de hele dag nuttig en ijverig bezig. Ik zorgde ervoor dat ik me nooit verveelde. Toen er ineens niks meer te doen was, voelde ik de verveling opduiken. “You have to learn the art of doing nothing”, zei Peter. Ik kwam erachter dat 'niks doen' het meest moeilijke was van alles. 'Niks doen' schept verveling, en het viel me op dat er in mij een angst was voor 'niks doen'. Een angst voor ‘niks'! Hoe meer ik daarbij stil stond, hoe vreemder het klonk. Hoe kan je bang zijn voor 'niks'? Of zijn we dusdanig geprogrammeerd door onze snelle maatschappij om 'iets' te doen, dat niks doen bijna een zonde is? Onbewust geloofde ik dat als je niks doet, je nutteloos en waardeloos bent. Niemand heeft mij dat ooit gezegd, maar toch voelt het alsof iedereen dat denkt.
Omdat ik weinig keus had, leerde ik ‘niks’ doen. Eerst verveelde ik me een beetje, en toen verveelde ik me dood. En omdat er toen nog steeds niks gebeurde, begon ik uiteindelijk te vertragen. Verveling is als een grote rivier die je rustig over moet zwemmen. En op een gegeven moment, zie je weer land. En dit land is anders dan waar je vandaan komt.
Het duurde twee of drie weken voordat alles anders werd. Langzaam klonken mijn gedachten niet meer zo schel in mijn hoofd. Er kwamen momenten van stilte. Van rust. Ik maakte me niet meer druk over wat ik vandaag kon bereiken, hoeveel hout ik zou kunnen sprokkelen, of ik een dier zou kunnen jagen. Ik vroeg me niet meer af hoe laat het was als we gingen eten. We aten als we honger hadden. We sliepen als het donker werd. Uiteindelijk kon ik genieten van het blad dat langzaam naar beneden kwam dwarrelen, dat even gedragen werd door een briesje, en uiteindelijk meegenomen werd in de rivier.
Ik zag dat alles leeft in een veel langzamer ritme dan de drukke moderne mens. En langzaam, heel langzaam, begon ik te leven in hetzelfde ritme als de bomen, planten, dieren en alles om mij heen.
●●●
Volg Miriam's YouTube kanaal op miriamlancewoodinthewild of bekijk haar website www.miriamlancewood.com
